THE MINDS WE CARRY - SHORT FILM

​Based on the original concept of jars of glitter representing the mind, devised by Elena Anastasiadou (who also created the jars featured in the film).

Script/Filming & Editing/Voice: Eleni Cosma
Music: Nefeli Kentoni
Performers: Eleni Violari, Elena Anastasiadou, Pani Karayianni, Ann-Marie Hunter & Fenia Alexandrou (little girl)

The piece is based on theories taught at the Yoga Step by Step Course with Anandhi-Korina Kontaxaki (www.yogalifecyprus.org)

THE MINDS WE CARRY

I am a striking vessel with a flamboyant exterior…. 
My décor is an amalgam of vanity, anxiety, fixation, yearning, grief and remorse. 
These adornments appeal to my admirers, because they are masked by a sparkle which blinds the observer to my truth. 
My trimmings are wedged to my being, and we are one now. It is because of them that the world accepts me, loves me, approves… approval. This is essential… is it not?
The day they made me, they told me this was how to be. And this… this is all I know. 
But in the distance… I hear a voice. It tells me to jump, to dare, to strip… bare. Unprotected. 
As if possessed, I listen… tear off the ribbons until I can see…. Tear off the skin that has defined me for so long, tear off acceptance, protection, Identity…. Drunk on the expectation of what I might see….
But… I cannot not see. The glass is blurred. Fog, mist, vapor, haze…. I cannot see.
The world has turned its back on me, I can no longer give them what they want… But, I am nowhere. I am lost… 
The voice tells me, ‘’more… take away more…’’
My world is shaken, shaking…. But when I still, the flashy remains of who I used to be sink to the bottom, their futility revealed, their weight drowning me.
So I drain them, slowly…. Painfully. Letting go one sparkle at a time. 
And there it is… at last.
Clarity.
The voice says, ‘’more, there is more…’’
What more can I take away? What is left is pure, clear…. What is left… is… left….there is something left.
What would fill me, if I am no longer filled with myself?
If I am no longer drowned by the experiences of my past, the expectations of my future?
The voice urges me on…. We are one now, there is no space between us….
And so, I evaporate.
There are no longer words, thoughts, images that define me. I am water, which flows, entering and exiting, changing form with each new container.
I am formless, but I take form. I am pure, clean, empty….
And… I am free. I am freedom.
​

ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΜΕ

Είμαι ένα εντυπωσιακό δοχείο με φανταχτερό περιτύλιγμα.
Με διακοσμούν στρώματα ματαιοδοξίας, έντασης, εμμονών, λαχτάρας, θλίψης, τύψεων.
Τα στολίδια τυφλώνουν τους θαυμαστές μου με τη λάμψη τους, καλύπτοντας εκθαμβωτικά την αλήθεια μου.
Οι γαρνιτούρες μου σφηνώθηκαν στο είναι μου - είμαστε ένα τώρα. Είναι ο λόγος που ο κόσμος με εγκρίνει, μ’ αγαπά, με αποδέχεται… αποδοχή. Τη χρειάζομαι έτσι δεν είναι; 
Από την ημέρα που με έπλασαν, μου είπαν ότι για αυτό προορίζομαι, και … μόνο αυτό ξέρω να είμαι.
Αλλά κάπου βαθιά… ακούω μια φωνή. Μου λέει να πηδήξω, να ρισκάρω, να σπάσω τα ηνία. Γυμνή. Απροστάτευτη.
Σαν κατειλημμένη, ακούω… σπάζω τα δεσμά για να μπορέσω να δω… σκίζω τα στρώματα που με καθορίζουν χωρίς να με ρωτήσουν, εξοντώνω κάθε προστασία, αποδοχή, ταυτότητα …μεθυσμένη από την προσδοκία αυτού που μπορεί να αναδυθεί…
Αλλά ... δεν μπορώ να δω. Το γυαλί είναι θολό. Ομίχλη, ατμός, εμπόδια.... Δεν μπορώ να δω.
Όλοι μου γύρισαν την πλάτη, δεν παίρνουν από μένα αυτό που θέλουν… αλλά ακόμα, δεν είμαι πουθενά, χάθηκα...
Η φωνή μου λέει, «κι άλλο… ξέσκισε κι άλλο…»
Ο κόσμος μου έχει κλονιστεί , τρέμει κάτω απ΄ τα πόδια μου…. Αλλά όταν μένω ακίνητη, τα φανταχτερά απομεινάρια του παλιού μου εαυτού κάθονται στον πυθμένα, η ματαιότητα της ύπαρξης τους αποκαλύπτεται. Το βάρος τους με πνίγει.
Έτσι τα βουλιάζω σιγά σιγά…οδυνηρά …μια χρυσόσκονη κάθε φορά.
Και επιτέλους, είναι εκεί.... Διαφάνεια.
Η φωνή όμως κραυγάζει «κι άλλο, έχει κι άλλο..»
Τι άλλο μπορώ να εξαντλήσω; Αυτό που έμεινε είναι… είναι ….κάτι έμεινε....
Όμως τι θα με γεμίσει αν εγώ φύγω; Αν δεν είμαι πλέον γεμάτη με τον εαυτό μου;
Τι θα αντικαταστήσει τις εμπειρίες και προσδοκίες που θα εξαλειφθούν;
Η φωνή με προτρέπει… είμαστε ένα τώρα, δεν υπάρχει απόσταση μεταξύ μας....
Έτσι... εξατμίζομαι.
Δεν έχω πια λέξεις, σκέψεις, εικόνες να με ορίζουν. Είμαι νερό, που εισρέει και εκρέει από δοχείο σε δοχείο παίρνοντας το σχήμα τους κάθε φορά.
Είμαι άμορφη, έτσι παίρνω οποιαδήποτε μορφή. Είμαι αγνή, καθαρή, άδεια.
Και... ελεύθερη. Είμαι ελευθερία.